'Het komt echt wel goed' zegt Jimmy. We zitten samen op de bank in het huis van Jimmy. 'Goed? Jimmy, het komt niet meer goed.. We kunnen niet meer weg, en.. en hoe moeten we het Rylan vertellen?' Mijn stem sloeg over in paniek. 'Waarom zouden we niet meer kunnen verhuizen? En Rylan.. Het wordt moeilijk, maar we moeten hem het vertellen.. Het komt echt wel goed..' Jimmy kon makkelijk praten. Oké, hij had net zoveel shit meegemaakt als ik, met nog een jeugdtrauma erboven op, maar dan nog. Hij zou het kindje opvoeden net als het zijn eigen kind was, en ooit zou hij misschien nog gaan geloven dat het zijn kindje was, maar ik zou het kindje nooit als de zijne kunnen zien.
Toen kwam Rylan de kamer binnen. Ik zuchtte. We konden het beter meteen vertellen. 'Ry..'
'Je krijg een broertje of zusje..' Meer dan dat kon ik niet zeggen. Ik wilde niet liegen, maar natuurlijk kon ik moeilijk zeggen hoe het echt zat, dus moest het maar zo. 'Yeey! Dan ben ik niet meer alleen! En dan..' Hij begon een hele lijst op te sommen met wat ze dan samen konden doen. Glimlachend keek ik hem aan. Hoe zou hij gereageerd hebben als hij de waarheid wist? Ik wist zeker dat hij ooit de waarheid zou kennen.
De rest van de zwangerschap liep.. onrustig. Fysiek ging het veel beter dan mijn vorige zwangerschap, maar emotioneel.. Ik piekerde de hele tijd over later, over hoe alles ooit nog goed kon uitkomen. Jimmy fluisterde keer op keer dat het wel goed kwam, maar ik wist zeker dat ik niet de enige was die twijfelde. Ook zou de verhuizing niet door gaan. Jimmy vond het een geweldig idee om te verhuizen, maar ik wist zeker dat ik het niet kon. Toen hij het had voorgesteld, was het een oplossing geweest, nu.. Het zou alles er alleen nog maar erger op maken.
En uiteindelijk kreeg ik niet één, maar twee kleintjes. Lullaby en Luna. Twee prachtige meisjes met rode haren, blauw ogen en een donker huidje. Ze waren ongelofelijk knap, maar toch was ik teleurgesteld dat ze niets van mij hadden. Hoe kon ik ooit nog doen net alsof ze van mij en Jimmy waren?